Συντρίμμια αιώνια

Οδοφράγματα στο Παρίσι στη Γαλλική Επανάσταση 1871

 Από την ποιητική συλλογή "Η ερημιά του αληθινού" 

που κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ

   Συντρίμμια αιώνια

Παντού υπάρχει η βροχή

ο φόβος, η ανασφάλεια

μα όποιος απάγκιο καρτερεί

χάνει την ομορφάδα

Μακάρι να ‘χαμε φτιαχτεί

με πελώριες πανοπλίες

βράχοι να ήμασταν σκληροί

με πέτρινες καρδίες

Του φίλου το αγκάλιασμα

του κοριτσιού το χάδι

να μην μας άγγιζε μαθές

στα πριν από τον Άδη

Ή να ‘μασταν λιοντάρια θες

μ’ αγριεμένα μάτια

γοργά, περήφανα, άτρωτα

και μ’ αφοβιά γεμάτα

Όμως δεν ήμαστε αετοί

μηδέ γύπες και όρνια

κάτι σαράβαλες καρδιές

κάτι συντρίμμια αιώνια

Ευτυχώς σε λίγα χρόνια εμείς

θα ήμαστε όλοι ίσοι

κανείς πια δεν θα μας θρηνεί,

χυδαία η λήθη λύση!

Σα Μπελογιάννης

Από την ποιητική συλλογή "Η ερημιά του αληθινού"

που κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις Ηριδανός

           Σα Μπελογιάννης

Η απάθεια του κόσμου μ’ αρρωσταίνει

με αμηχανία πλέον την κοιτώ

με το καλό να τόνε πάρω ή με φοβέρες

μήπως ξυπνήσει από λήθαργο φαιδρό

Κατραπακιές και πόνος κάθε μέρα

και ταπεινώσεις και εξευτελισμοί

μ’ αυτός αμάθεια αναμασάει και χολέρα

καθώς μπροστά του καίγεται η ζωή

Νερό καθάριο διέσχισε ποτάμια

μα ο ραγιάς παρέμεινε ραγιάς

το ψέμα πιο γλυκό απ’ την αλήθεια

διάλεξε οπαδός σκέψης καμιάς

Κι αν προσπαθήσεις να τόνε βοηθήσεις

χολή γυρίζει και παράλογα μισεί

αδελφοφάγα, αβίαστα σε ξεσκίζει

που χάλασες τέτοια φαιδρή γιορτή

Μ’ αυτό είναι το χρέος το ανθρώπου

θυσία ολόκαρδη και βίος θανατερός

κι όταν άλλων βουρκοβουλιάζει το μυαλό τους

εσύ να είσαι σύνεσης φρουρός

Κι άμα θελήσουν άθλια σκιάχτρα να σε βλάψουν

συ φάρος γίνε λόγων κι έργων φωτεινός

της ιστορίας τη δικαίωση θα λάβεις

σαν Μπελογιάννης όταν φύγεις, σα θεός

Σίσυφοι καθημερνοί

Από την ποιητική συλλογή "Η ερημιά του αληθινού" 

που κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ

                                   Σίσυφοι καθημερνοί

Σα γκρίζα σύννεφα θολά ένα δειλινό του Οκτώβρη

από του χρόνου τη ματιά γοργά περνούν σκυφτοί

χρόνια νομίζουν έχουνε ατέλειωτα μπροστά τους

μα ειν’ σύντομη η διαδρομή σαν όμορφη στιγμή

Οι μύριες ιστορίες τους τα χίλια βάσανά τους

αιώνια επανάληψη, ματαιόπονη σπονδή

χίλιες δε θα τους έφταναν νυχτιές να ορμηνέψουν

τούτο τον παραλογισμό που θρέφει τη ζωή

Μέσα σε άγνοια δύσθυμη, σ’ άπειρη απελπισία

προσμένουνε άνθη, καρπούς σε άνυδρη εποχή

και ξεκινούν καλοκαιριά γυρεύοντας τα πάντα

σε σπουδαία, δήθεν μοναδική θαλάσσια εκδρομή

Μα καθώς έρχεται ο χιονιάς κι οι αλήθειες τους τρομάζουν

ανήμποροι ανοίγουνε και κλείνουν τα πανιά

κι όπως φυσάει ο άνεμος και δέρνει τα σκαριά τους

ξεχνούνε πόθους, πεθυμιές, θεέ μου “ignorance is bliss”

Διαπίστωση

Από την ποιητική συλλογή "Η ερημιά του αληθινού" 
του Βασίλη Ζούμπου (Εκδόσεις Ηριδανός, 2012).

                                 Διαπίστωση        

                                                                          Στην Αλεξάνδρα Λ.

Ζούμε απάνθρωπες ζωές βουβής απελπισίας

αγάπη αγνώστους θλιβερούς αποκαλούμε αγάπη

και υποκρινόμαστε καλά πως δήθεν κοινωνούμε

λίγη από την φροντίδα τους και λίγο από το χάδι.

Το ‘πανε αμέτρητες φορές οι ποιητές καθάρια,

αυτοί που όλο ξεθάβουνε τρομακτικές αλήθειες,

αυτές που καταχώνιασαν οι άνθρωποι φοβισμένοι·

μόνος στους ξένους δυστυχώς, και μες στους φίλους μόνος

μόνος διαβαίνεις τις ξεριές, μόνος και τις θαλάσσες

σε Καλοκαίρια αβάσταχτα, σε υπέροχους Χειμώνες

μόνος σαπίζεις μες στη γη, μόνος και από πάνω

ίδια σαν να κοιμήθηκες στην άδεια σου την κλίνη

και σε φυγάδευσε μαθές απ’ τα όνειρά σου ο ξύπνιος

απ’ όλες τις παράλειψες, τις ερινύες, τις θλίψες

κι έχασες πια τον μετρημό, και μετρημό δεν έχεις

πόσες φορές ετοίμασες τα ναύλα του βαρκάρη

μα εκείνος σε εχλεύασε και μ’ ειρωνεία γεμάτος

«μόνος θα είσαι» απάντησε «και την στερνή την ώρα»

«μόνος θα δένεις το σκοινί γύρω από τον λαιμό σου»,

«μόνες αντίκρυ θα θωρούν οι σκιές την κάμαρά σου»