Από την ποιητική συλλογή "Η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων"
από τις Εκδόσεις Οσελότος, 2017 και την ενότητα "Ύπαρξη"
Μεγαλώνουμε στους παιδικούς μου φίλους
στα
παιδιά όλου του κόσμου
Μεγαλώνουμε
μα
πεισματικά παραμένουμε
μικρά
παιδιά,
φοβισμένα
πέρα από κάθε φαντασία
για
τις συνέπειες των πράξεών μας,
γεμάτα
ανασφάλειες και άγνοια∙
Μας
αρκεί να είμαστε απασχολημένοι
με
παιχνίδια που μας κάνουν να αισθανόμαστε σημαντικοί,
με
ιστοριούλες για κόσμους παράλληλους
όπου
όλα είναι καλώς καμωμένα
και
η δικαιοσύνη είναι πανταχού παρούσα∙
Ψάχνουμε
για οτιδήποτε είναι ικανό
να
μας κάνει να ξεχάσουμε
τις
θλιβερές υπαρξιακές αλήθειες
που
όλοι γνωρίζουμε,
μα
ποτέ δεν μουρμουράμε∙
Πάνω
από όλα δεν μολογάμε
του
Σοφοκλή την τρεμάμενη βεβαιότητα,
πως
θα ‘ταν καλύτερα να μην είχαμε γεννηθεί καθόλου
αντί
να υποκρινόμαστε πως είμαστε ζωντανοί
για
πενήντα και πλέον χρόνια
ενώ
είμαστε ήδη όλοι νεκροί,
βάναυσα
δολοφονημένοι
στα
πρώτα χρόνια της ζωής μας,
υπέροχα
παιδάκια, αφράτα,
γεμάτα
πηγαία χαρά και χαμόγελο·
Όλη
η ζωντάνια,
όλη
η ζωτικότητά μας
συντετριμμένες
από εκπαιδευτικά συστήματα,
συντετριμμένες
από πατριαρχίες και μητριαρχίες,
από
γεροντολαγνεία και συντήρηση,
συντετριμμένες
από συνειδητές στρεβλώσεις
κι
αμέτρητα επιτηδευμένα ψέματα,
συντετριμμένες
από γονείς – θεούς
που
με ζήλο αναπαράγουν το δικό τους φόνο
επάνω
στην επόμενη γενιά∙
παιδιά,
τα
ευκολότερα θύματα στην ιστορία,
τα
πιο αβοήθητα θύματα,
ήδη νεκροί,
μα μεγαλώνουμε ακόμα.