Από την ποιητική συλλογή του Βασίλη Ζούμπου
"Η ερημιά του αληθινού", Εκδόσεις Ηριδανός, 2012
Αυτοί που πάντα εύκολα λένε σπουδαίες λέξεις
Φοβάμαι
όσους δεν έχουνε ποτέ τους υποφέρει
όσους
δεν μετρούν κατραπακιές και ήττες και γκρεμούς
γιατί
η αλαζονεία τους, ‘πικίνδυνους τους κάνει
στα
εύκολα, στα δύσκολα, σε μέτριους καιρούς
Όλους
αυτούς που εύκολα λένε σπουδαίες λέξεις
«σε
αγαπώ», «επανάσταση», «για πάντα εμείς μαζί»
τρέμω
για το ίδιο εύκολα με τις βαριές κουβέντες
λένε
‘λαφράδες παστρικές και γίνονται φαιδροί
Και
«δεν βαριέσαι βρε αδερφέ», και «τίποτα δεν τρέχει»
«δεν
τον εννοούσα κι έπειτα, λάθος γράψε και συ»
σε
αγάλματα από πηλό που κάνουν πως δεν βλέπουν
τη
δυστυχία διασκέδασε, την άπραγη σιωπή
Σ’
άλλων αιώνων τη χολή παρηγοριά μον’ θα βρεις
να
δεις και συ πως πάντοτε οι άνθρωποι φτωχοί
το
εύκολο πάντα πιο εύκολο από πνεύμα και θυσία
τα
δύσκολα άστα γι αυτούς, «χαθήκαν οι χαζοί;»
Τι κι
αν στου Χμώνα την καρδιά με τη ψυχή στο στόμα
με
κρύο, με νύχτα, με βροχή σ’ ανάστασες καλούν
καλή
ειν΄ και τούτη η σκλαβιά, σε λίγο θα τελειώσει
«‘μεις
μόνο να ‘μαστε καλά, άσε άλλους να δοθούν»
«Δεν
θα γενούμε κι ήρωες, η εποχή αυτή σκάρτη»
θάρρος
και βλέμμα καθαρό, γι’ άλλους είναι καιρούς
μια
έκπτωση και ‘γω μικρή στην αξιοπρέπειά μου
μ’
όλους να τα ‘χω μια χαρά, με πλούσιους, μ’ ισχυρούς
