Τρίτη 2 Απριλίου 2013

21 Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Φθιωτείς ποιητές διαβάζουν ποιήματά τους

         
          Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 21 Μάρτη εκδήλωση της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Λαμίας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Φθιωτείς ποιητές διάβασαν ποιήματά τους σε μια κατάμεστη αίθουσα στο Εργατικό Κέντρο Φθιώτιδας, στην Πλατεία Διάκου, στη Λαμία.



Παρακάτω, το ποίημα που απήγγειλα, το οποίο συμπεριλαμβάνεται 
στην πρώτη μου συλλογή "Η ερημιά του αληθινού" (Εκδόσεις Ηριδανός, 2012)


    Ο τόπος μου
                                                                  
                                                                  Στην Ευρυτανία
                                                                  Στη γενιά του εμφυλίου
                                                                  Στη γιαγιά Αγγέλω

Ο τόπος μου λόγους πολλούς έχει να ‘ναι στενάχωρος
έχει γριές κατάμαυρα ντυμένες, με μαγκούρες
μισός αιώνας πέρασε, μαύρη μαντίλα φέρουν
αλλιώς τα περιμένανε, κι αλλιώς μαθές τους ήρθαν
βαρύ εσύρανε σταυρό, χωρίς καμιά βοήθεια
καμπούρα έχουν στη πλάτη τους απ’ το βαρύ φορτίο
απ’ την αγριάδα του καιρού κι απ’ τις πολλές ζαλίγκες.

Οχτροί βουβοί γινήκανε σαν πέρασαν τα χρόνια
αδέρφια, ξαδέρφια, χωριανοί, γαμπροί, νύφες, αγγόνια
όπως το Βελούχι χαρακιές μύριες έχει στα πλευρά του
με βία χάραξε η ζωή θλίψες στα πρόσωπά τους
κι άγριο έγινε το μάτι τους, δύστροπη η λαλιά τους
τώρα γέλια σαν βλέπουνε άβολα νιώθουν φεύγουν
χαρές και λύπες βράζουνε στο ίδιο μαύρο τσουκάλι
κι έναν προς έναν θάβουνε πάντα στο ίδιο μέρος
εκείνους που απόκαμαν κι άλλο να ζουν δε θένε∙
εκείνους που ασήκωτες εδώσανε ορμήνιες
«νόημα αιώνιο υψηλό να έχουν τα βήματά σας
με μετρημό τα λόγια σας, κι οι πράξεις να ’ναι δίκαιες
κι αν ιστορίας μίλημα τα όνειρα συνθλίψει
βράχοι εσείς ακλόνητοι στων Τρικάλων την πλατεία».

Τέτοια διδάγματα πικρά, πώς να τα κάνουν βιώμα
τ' αγγόνια που απ’ τη δείλια τους πήρανε άλλο δρόμο
κι αμίλητοι βαστούν βουβά το φέρετρο στους ώμους
φέρετρο κόσμου αλλοτινού, δήθεν παρωχημένου
δύσκολα ανηφορίζουνε σκέψεις πλημμυρισμένοι
ποθώντας μη ντροπιάσουνε πατημασιές πελώριες.